هنوز، منتظر!

2 Comments

1. نجوا نوشته:
   دوشنبه, تیر ۱۴, ۱۳۸۹ ۶:۱۵:۰۰ بعدازظهر

   بعضی چیزها رو که میخونم، بی هوا این اشک ها سُر میخورن روی گونه هام...
   شاید این وقتها باید سکوت کنم، مبادا ریا شود، مبادا فکر کنند چه دلِ پاکی و ال و بل... اما خودم که میدانم چیزی نیستم، این اشک ها از روسیاهی ست، از قرار گرفتن و حس کردنِ عظمتِ غربت شان...
   از دردهایی که کشیدند و زخم هایی که خوردند اما ایمان شان آنقدر بزرگ بود که تاب آوردند برای وصل... و ما...
   وقتی اسم بانو می آید، برای مادر خواندنش مستأصل
   میشوم، نمیدانم، اما همین است که همیشه حسودی ام شده به سادات، که راحت میتوانند مادر بخوانندش و مثل منی اینطور حیران...
   ببخش... دلم را پر دادی مدینه، این کبوتر پرشکسته دارد بال بال میزند، بالِ شکسته درد دارد خب...
   اینها را نوشت بلکه آرام شود کمی...
   دعا میکنم، مدینه قسمت ت شود، تنها... بروی برای خودت، بی بازار و هیچی... بروی و غربت را حس کنی... برای پرهای شکسته هم دعا کنی...

   
2. شانار نوشته:
   دوشنبه, مرداد ۱۱, ۱۳۸۹ ۷:۲۴:۰۰ بعدازظهر

   فوق العاده اس.گمون نمیکنم هیچ گوشه از زمین بشه به راحتی اون تصویرا رو دید.و صدای آدمایی که هنوز هستن.و آدمایی که در اوج بودن انکارشون میکنن.و تو به خودت میپیچی و میترسی و...کاری به جز اشک ریختن باقی نمیمونه